De twintigjarige Bach had permissie gekregen van het bestuur van de Neue Kirche (nu Bachkirche) in Arnstadt -hij was daar als organist in dienst- om zijn idool te bezoeken in Lübeck. Dat was Buxtehude, de grootste orgelcomponist in die tijd, toen al 75 jaar oud.
De oude meester was zo enthousiast over het orgelspel van Bach dat hij hem spontaan een baan aanbood. Bach ging er echter niet op in, ook al was deze post voor een twintigjarige er een met aanzien. Wilde verhalen doen de ronde dat er namelijk één contractuele voorwaarde was waar Bach niet aan wilde voldoen: hij moest trouwen met Buxtehudes minder goed in de markt liggende 30-jarige dochter, anders kreeg hij de post niet.
Terugblikkend vind ik de Marienkirche de mooiste kerk die we die zomer in Duitsland hebben bezocht: zeer licht en een met bloemen beschilderd plafond en pilaren in voornamelijk oudroze en zachtgroene tinten.
Op foto’s bij een tentoonstelling zien we dat het interieur van de kerk voor het bombardement van 1942 veel somberder was, met donkere houten beelden. Indrukwekkend dat ze de twee naar beneden gekomen kerkklokken al die tijd hebben laten liggen als monument en aanklacht tegen oorlog en geweld.
De Jacobikirche (ook in Lübeck) heeft nog een orgel uit de tijd van Bach en overigens ook een mooi romantisch orgel. Tijdens ons bezoek worden beide bespeeld door Bálint Karosi die het zestiende Internationale Bachconcours in Leipzig had gewonnen, en heel toepasselijk stonden Buxtehude, Bach, Böhm en Mendelssohn op het programma.
Grotere versies van enkele foto's vindt u op wimvanteeffelen.nl
Foto boven: kenmerkende torens van de Marienkirche in Lübeck.
Ik vind de Marienkirche de mooiste kerk die we die zomer in Duitsland hebben bezocht: zeer licht en een met bloemen beschilderd plafond en pilaren in voornamelijk oudroze en zachtgroene tinten.